verhaaltjes voor het slapengaan

Verhaaltje 1
Een man loopt over straat, als hij plotseling in een gat in de grond valt. De muren van het gat zijn zo steil dat hij niet omhoog kan klimmen.
Een dokter loopt voorbij, en de man roept naar hem: "hey jij! Kan je me hieruit helpen?" De dokter schrijft een recept voor hem uit en gooit het naar beneden. Vervolgens loopt de dokter verder.
Een priester loopt voorbij en de man roept: "Eerwaarde! Ik zit vast in dit gat en ik kan er niet uit! Kunt u mij helpen?" De priester schrijft een gebed voor de man en loopt verder.
Daarna loopt een vriend voorbij, de man roept: "Hey Hans! Ik ben het, ik zit hier vast! Kan je me eruit helpen?" En de vriend springt in het gat! En onze man roept: "Ben je idioot ofzo? Nu zitten we allebei vast in het gat!", waarop zijn vriend antwoordt: "Ja, maar ik heb al eerder in het gat gezeten en ik weet hoe we er weer uit kunnen komen."

Verhaaltje 2
Er was eens een man die langs de rivier woonde. Op een dag hoorde hij een verslag op de radio, waarin werd verteld dat de rivier binnenkort zou overstromen en het dorp onder zou dompelen. En dat alle inwoners zouden moeten evacueren. Maar de man zei: "ik geloof, ik bid, God houdt van me en God zal mij redden."
Het water steeg en het dorp werd overspoeld. Een man in een roeiboot kwam langs en riep: "hey, hey jij daar! De rivier gaat overstromen en het dorp wordt overspoeld, laat mij je in veiligheid brengen!" Maar de man riep terug: "ik geloof, ik bid, God houdt van me en God zal mij redden!"
Een helikopter cirkelde boven zijn hoofd. En een man met een megafoon riep: "Hey jij daar beneden! Het dorp wordt overspoeld! Laat me deze ladder gooien en je in veiligheid brengen!" Maar de man riep terug: "ik geloof, ik bid, God houdt van me en God zal mij redden!"
De man verdronk. Toen hij bij de hemelpoort van Sint Pieter stond, eiste hij een audiëntie bij God. "Heer", zei hij, "ik ben een gelovig man, ik bid, ik dacht dat U van mij hield. Waarom heeft u dit laten gebeuren?"
God antwoordde: "Ik heb je een radiobericht, een man in een roeiboot en een helikopter gestuurd. Wat doe je hier in godsnaam?"

Smeets - toonbeeld van een bon vivant

Mart Smeets werkte al bij de televisie voordat ik verwekt werd. Ik ben opgegroeid met Meneer Smeets op de televisie, een instituut. Met recht wordt hij de nestor van NOS Studio Sport genoemd. Tussen alle verslaggevers die het Nederlandse medialandschap rijk is, staat hij onbetwist fier vooraan. Ik heb mij wel eens afgevraagd waaraan dat nu precies lag. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat deze man tot een uitstervende soort mannen behoort, die een trots en eergevoel leggen in elk woord dat zij naar hun geliefde kijker communiceren. Smeets is, naast Philip Freriks, nog een van de weinigen die dit bezit.

Als Smeets op de televisie is, heeft hij vaak een net pak aan, waarbij zelfs het zakdoekje in zijn revers afgestemd is op de outfit. Ongetwijfeld doet hij dit omdat ook Smeets ijdel is, zoals de meeste mensen op de beeldbuis, maar bij hem krijg je het gevoel dat hij dit doet vanuit een soort eergevoel: je bent uitverkoren om als afgezant van de Nederlandse televisiekijker vragen te mogen stellen aan onze nationale sporthelden.

Smeets heeft een herkenbare interviewstijl, mijn ouders zullen een vraag van Smeets feilloos uit een selectie van interviewvragen weten te pikken. Smeets lijkt niet geinteresseerd in geestdodende feiten. "Huntelaar scoorde al eens eerder met links terwijl hij z'n rechterhand voor z'n mond hield" is een feit dat je eerder bij RTL Voetbal verwacht, maar nooit uit de mond van Smeets zal horen. Zijn stijl wordt gekenmerkt door zijn zoektocht naar de sporter  achter de prestatie; wat motiveert de voetballer, schaatser of wielrenner om tot zulk grote hoogte te stijgen, of wat gaat er door hem of haar heen op het moment dat de overwinning verloren gaat. Voetbal is oorlog en sport is emotie.

Bovenal is Smeets authentiek; hij heeft niet de behoefte aan een flashy decor in de studio. Neen, bij de Tour de France gaat hij midden op een dorpsplein zitten, met mooie glazen rode wijn op tafel en een gezellige groep mensen eromheen. Mensen, die ook nog sporter zijn. Kijkcijfers lijken niet belangrijk te zijn, maar het gaat om het neerzetten van een mooi programma, waarvan genoten kan worden. En als een groot gedeelte van de Nederlandse televisiekijker het ook interessant vindt en er degelijke kijkcijfers genoteerd worden, is dat mooi meegenomen. Het straalt allemaal een gevoel van welkom uit en van het Hollandse 'gezelligheid'. Maar wel met een vleugje Frans Joie de Vivre; een voorbeeld voor hoe de Nederlander zou moeten leven en een icoon van een bij de gemiddelde Nederlander reeds vervlogen gastvrijheid.

De dag dat Smeets besluit om eindelijk na al die jaren zich in zijn welverdiende pensioen te storten zal een treurige dag zijn voor de Nederlandse televisiekijker en levensgenieter.

Saving the trees!

Op de één of andere manier is dit blog toch voornamelijk een blog over de nieuwe media geworden, volledig onbewust. Maar om die lijn voort te zetten heb ik besloten om toch weer een interessante vorm van nieuwe media te behandelen in deze post.

Nu moge het bekend zijn dat het internet een onuitputtelijke bron van informatie biedt aan zijn gebruikers. Dat universiteitsdocenten op gegeven moment dit ook door zouden krijgen was natuurlijk onontkoombaar. Het is ook logisch dat docenten die een vak geven dat nieuwe-mediagerelateerd zijn hier een voortrekkersrol in vervullen. Het boek is achterhaald en readers kosten teveel; daarom zetten docenten tegenwoordig het overgrote gedeelte van hun literatuur op een integrale leeromgeving zoals WebCT (o.a. Universiteit Utrecht) of Blackboard (o.a. Hogeschool Leiden). Bij de nieuwe mediacursus die ik op het moment volg is 68% van de opgegeven artikelen een online artikel.

Prima natuurlijk, het kost de student minder omdat de reader goedkoper is, en het is ook nog eens goed voor het milieu omdat er minder bomen omgezaagd moeten worden. Al Gore blij, de natuur blij, iedereen blij.

Hoewel, praktisch iedere student is nu gedwongen om deze artikelen vervolgens toch nog uit te printen omdat artikelen lezen vanaf een fel TFT-scherm ondoenlijk is en garant staat voor een fikse hoofdpijn.

De oplossing lijkt hier te zijn! Een iLiad, een zogenaamde e-reader, laat de lezer artikelen uploaden naar het apparaat, dat net zo rustgevend voor de ogen moet zijn als een normale papieren pagina. Het enige wat mij op het moment nog tegenhoudt is de aanschafprijs: een whopping 650 euro. Maar als de prijs in de komende jaren naar beneden gaat, lijkt mij dit toch een standaardonderdeel van de studentenuitrusting worden. Eentje om in de gaten te houden dus.

ik sta NU aardappels te kopen!

Het nieuwste en hipste (tenminste zover ik weet) op het gebied van web 2.0 en user generated dinges is blijkbaar Twitter. Het is de nieuwste vorm van bloggen: microbloggen. Het idee is dat je met je mobiele telefoon een SMSje stuurt naar je Twitter-account, zodat je anytime, anywhere aan de hele wereld kan vertellen wat je op dat moment aan het doen bent.

Sinds een tijdje is het blijkbaar heel trendy om je gevoelens met de rest van de wereld te delen, en in zeker opzicht ben ik het daar ook wel mee eens. De bevolking heeft nu meer kans om zijn mening te geven dan vroeger, in de tijd dat De Media werd gecontroleerd door een select groepje dat bepaalde wat nieuwswaardig was en wat niet. Voorbeelden hiervan zijn bijvoorbeeld in China en Rusland te vinden, waar het of meezingen met de regering is, of oprotten. Zelf heb ik ook een blog en ik vind het prettig om ergens m'n gedachten op te kunnen slaan en te oefenen in het duidelijk formuleren van mijn idee-en. Ook hoop ik natuurlijk dat hiermee een paar mensen vermaakt worden, zodat ik voor die 3 minuten die het kost om zo'n blogpost te lezen de dag wat leuker heb weten te maken.

Toch is Twitter een stap te ver voor mij. Het laten weten wat je aan het doen was werd natuurlijk al makkelijker toen iedereen plotseling een mobiele telefoon kreeg, maar toen waren het nog bekenden die je smste. Nu moet je blijkbaar iedereen vertellen wanneer je in de bus staat of wanneer je in de rij van de supermarkt staat of wanneer je uit de douche komt. Dat interesseert me eerlijk gezegd niet zo veel, dat lezen is een verspilling van enkele seconden van mijn dag. Dat is het niet waard.

Hoewel.. Er zijn natuurlijk ook praktische mogelijkheden voor Twitter.. Zoals bijvoorbeeld in het onderstaande Twittertje dat ik toch even heb aangemaakt!

Twitter Badge

Follow me on Twitter!

Dus.. Kan iemand even toiletpapier voor me halen?

Word jezelf.

In een afgelopen werkcollege van mijn studie communicatie- en informatiewetenschappen kwam het onderstaande filmpje langs, wat de dagen erna nog even in m'n hoofd bleef spelen. In het vrij filosofische vak worden we gestimuleerd om onder andere na te denken over wat nu echt de kern van acteren is. Maar zelfs zonder alle kennis van de literatuur in je achterhoofd kan je je natuurlijk afvragen: is dit acteren, of gewoon gekke bekken trekken?



Dit soort filmpjes vragen er gewoon om om een persiflage van te maken.

Ik ben niet links, ik ben niet rechts..

De politie is boos. Onze trouwe dienders willen meer geld van de overheid met een loonsverhoging van 200 euro per maand. Prima hoor, ik weet niet of politiedienders er nu wel of niet recht op hebben, ik ben tenslotte geen econoom. Wellicht is het inderdaad waar dat de politie recht heeft op die 200 euro per maand extra zodat ze eindelijk die Nintendo Wii voor hun zoontje kunnen kopen.

Daar gaat het mij ook niet om in deze blogpost, het gaat mij om de manier waarop zij dit onderwerp aan de kaak stellen waar ik het heel erg mee oneens ben. Het gesodemieter begon begin deze week, toen de politie aankondigde ontevreden te zijn met de manier van onderhandelen over de CAO en nu vastbesloten was om met acties te beginnen. Natuurlijk mag iedereen in Nederland van mij staken, buschauffeurs, NS-personeel en de melkboer.

Helaas voert de politie het staken wel uit op de ergst denkbare manier en weet in 1 stakingsactie direct alle goede wil bij de Nederlandse bevolking te vernietigen. Want waarom in godsnaam wil je staken tijdens het voetballend topweekend van dit jaar?! Het niet doorgaan van deze wedstrijden is de nachtmerrie van de 16 miljoen bondscoaches.

Nog geen week geleden liepen onze agenten nog te mekkeren dat ze balen van het verplicht uitdelen van boetes voor kleine vergrijpen zoals het niet hebben van een identiteitskaart, omdat "de mensen het respect voor ons verliezen."

Hallooooo stelletje sukkels, dus dit is de manier om weer wat respect bij de bevolking terug te winnen?!

Merkgeil

Ik ben nu niet echt iemand die 'merkengeil' is. Ik heb 1 Lacoste-polo, helemaal niets van Burberry, Replay of Diesel in mijn kast hangen. 85% van mijn kleding komt uit de WE, omdat ze mijn kledingsmaak hebben hangen. Maar van 1 merk ben ik wel een erg grote fan: Apple.

De enige reden waarom ik deze blogpost schrijf op een Dell-laptop in plaats van een Apple MacBook is geld. Een MacBook kost al gauw 1000 euro en als student heb ik dat niet in m'n achterzak zitten. Ook mijn iPod nano is al jaren een belangrijk onderdeel van mijn dagelijks leven. Hij maakt de wandeling naar de collegebanken iedere dag wat draagzamer.

Nu heeft Apple de touchscreentechnologie die het voor de iPhone had ontworpen gebruikt om een nieuwe iPod op de markt te brengen; de iPod Touch. Onderstaand reclamefilmpje is gemaakt door een student uit Engeland die hem op Youtube had gezet. Hij werd door Apple uitgenodigd door Apple om zijn reclame met een professionele reclamestudio op te nemen. Ik ben wel een beetje jaloers.



Bron: NY Times